Accept the Unexpected

ACCEPT THE UNEXPECTED

We always have some hopes and expectations. Hopes give us an impetus to surge forward but our expectations always create some tension for us and drag us down. they are nothing but a demand to get something in return for our love, affection or even a good deed done voluntarily. This demand is simply a need of gratification of our ego.
 when we sow a seed we expect it to become a plant.But Nature acts in a funny way. Though it rigidly maintains the cycle of seasons and the cycle of creation and destruction, it sometimes acts whimsically and gives us jolts every now and then by means of famines, earthquakes, floods, landslides,and other such calamities. As if ,Nature wants the eternal drama of life much more interesting by giving such twists to its theme! Indeed, the creativity of Time lies in its way of keeping us always in struggle and uncertainity. Time will not allow a king to sleep peacefully in his palace and will fill him with the fear of death, but at the same time Time will keep a child safe even after falling from a great height!
 One should learn early in life that life is not a colourful fairytale which has a happy end. You never know when the clear sky will be filled by  dark and threatening clouds, or while going to pick a beautiful flower,suddenly a hidden snake will hiss at you!
 Whosoever recognises and accepts this uncertainity in life, his disappointments don't trouble him much.He just shrugs his shoulder and moves on.
And then sometimes the unexpected may prove to be wonderful ! Like winning a losing cricket match in the final over or missing a train only to learn that it has met  with an accident soon after! Then ,with a sigh of relief we call such instances as lucky chances!
 Once we go on a voyage we can't expect only to have a clear blue sky, soothing breeze and gently rocking waves. We have to be prepared for unexpected tempests and torrents. Same applies to the life's voyage.We have to be prepared for many unexpected accidents, hurdles and also for some pleasant surprises.
we should never be dependant on others or external factors for our own happiness. We will be able to breathe more freely only if we will stop expecting other people to behave in a certain manner, or to return our love and affection in equal measure.Does a flower ask anything in return for its fragrance?
*************

Spring Is Here!

THE SPRING IS HERE!

Oh, how all of a sudden all the well-known trees seem to be flush with an unknown vigour? From where have come all those tiny leaves on the bare and drab branches? Oh,why so suddenly the cuckoo has started singing and why a strange longing has awakened in me? Oh, the spring is here!Oh me,how did I fail to take the note of its advent even after listening to its harbinger the cuckoo! See,how it has brought all this freshness along with it!
 I have just been awakened by a harp gust of air laden with a heavenly fragrance. It is so strong and sharp that it has almost suffocated me. It has enwrapped me,making it difficult for me even the simple and natural act of breathing. With each incoming breath so much fragrance comes in me that I am unable to exhale it out.
 Oh, how lucky we are to have this faculty of smelling!It surpasses that of  vision,touch,taste and hearing when exciting the mind is concerned.
 Now all around me the flowers are blooming. Each and every tiny flower exhales a different fragrance while opening out its petals. All their breaths then join together to become a perfumed wave which attacks all my senses. This wave not only engulfs me completely, it penetrates me to the very core. But still then I am unable to hold on to it. To try to hold it is as impossible as trying to hold the rain in your fist. It is slippery like mercury. Then,I don't have the containing power of a lake. I can neither hold this fragrance in myself nor can I become one with it. It comes, shakes something inside me violently and whisks away.It always remains aloof.
 This is the speciality of Nature.Though it is always with you,changes you with each passing moment,enriches you,still it remains aloof. We are left only to wonder at its play, its eternal cycle of changes. Before we realize one season is over the next season is already there! Each season causes changes according to its own nature. The trees, shrubs,creepers,vines,birds,animals,insects- they all meet these changes most naturally.
 See how the birds have realized that this season of spring is the season of creation! To enable them to procreate the nature first awakens an urge in them for mating and then endows the male birds with attractive plumage and enchanting notes in order to attract the female birds. Only the male birds become more attractive,beautiful and musical. While competing to attract females their singing and dancing gets more and more vigourous and often leads to hard fought quarrels. What a fun !  Oh,how all of them are involved in this wonderful play of Nature!Only we miserable human beings do not partake in this celebration and depend upon the signals given by the man-made things like the clocks and almanac. What a pity! Instead of becoming a part of this festival of creation we remain mere onlookers!

विता:२
नको लटकेच रुसू
ओठी मोहरते हसू.
कशासाठी अळीमिळी
गाली खुलतसे खळी.
डोळे जरी रागावती
पापण्या का बोलावती?
फुका मौनाचा पहारा
बोले वक्षाचा शहारा.
ऐक कानासि लावून
कांकणांची प्रेमधून.
खेळू नये उगा असा
लपंडाव जमेनासा.

भैरवी

सारे कल्लोळ निमाले,डोह झालासे आभाळ
वर शांतशी निळाई तळी साचलेला गाळ.
तारांवर रुंजणारे सूर परतून आले
गच्च भरोनि येऊन तानपुरे शांत झाले.
डोळ्यांतच थबकला मत्त मोर नाचणारा
आसवांना झेलवेना त्याचा गळता पिसारा.
कस्तुरीला शोधताना म्रुग स्वतःत शिरला
साद देत जानकीला राम जळात विरला.
कशी समजाऊ तुला पूर्णशुन्याची थोरवी
बघ उषेच्या ओठांनी रात्र गातसे भैरवी.

विराणी

दिला सतीने सोडून
दिवा नदीच्या पाण्यात
पिंजलेल्या आर्जवांच्या
चिंध्या उरल्या गाण्यात.
  आसूभिजले काजळ
ऐन्यावर पसरले,
  कुंकवाच्या करंड्यात
  कोरे प्राक्तन पुरले.
चुडा उदास हिरवा
हातामधेच चिणला,
गळ्याभोवती श्वासांचा
गोफ घट्टसा विणला.
पिंड देउनि सोडता
पैलतीराला कावळे,
गुंता सुटोनिया झाले
केस सतीचे मोकळे.

अमूर्त

नुक्तस्नात मुक्तकेश स्वप्नचित्र बोलके
चांदणे जळात न्हात्,भोवती झुले धुके.
श्रावणात मेघधार बरसताच गोठली
सप्तरंगी इंद्र्वेल थरथरून वाकली.
छेडताच तार की गितार बोलू लागली
सुरांसमेत रागिणी उभी समोर राहिली.
मूर्त ही रूपे जिची अमूर्त जी सदा असे
लेखणीस फिरवुनी स्वतःच काव्य होतसे.

काठावरी मनाच्या....

काठावरी मनाच्या झुकुनी पाहात होतो
मी अंतरात माझ्या उतरू पाहात होतो.
काळोख दाटलेला दिसला तिथे परंतु
मी व्यर्थ चांदण्याला शोधू पाहात होतो.
हिंदोळता जरासा नव्हता तिथे तरंग
पाषाण स्तब्धसा मी बनुनी रहात होतो.
संदर्भ ओळखीचा मज एकही दिसेना
आलो चुकून का मी परक्या घरात होतो?
गेले कुठे तराणे, मज सूर सापडेना
तुतल्या विणेवरी मी ठेवून हात होतो.

सांज जाण्याला निघाली...

सांज जाण्याला निघाली, जवळ ये आता जरा
आज देहातून आला बघ फुलोनी मोगरा.
माळुनी केसात घे ना रात्र कोमल सावळी
मंद झाली चंद्र्-ज्योती तारांगणाच्या राउळी.
किर्र रात्री तेजपंक्ति रेखिती बघ काजवे
हीच माझी प्रेमगीते, ही तुझ्यास्तव आर्जवे.
बोलु जे शब्दांविना ते ऐकुया रुधिरातुनी
आज श्वासतून आली अंगी मदिरा पाहुणी.
लागतो ना मेळ झ्यांचा विसर ती सारी गणिते
विसर आता तल्खलीला, ऐक केवळ चंद्रगीते.

गझल

येथे जिणे फुलांचे आता  कठीण झाले
निष्पर्ण बाग झाली, काटे उदंड झाले.
कंठात मूक होते जे सूर जोगियाचे
शब्दात आज मझ्या त्यांचेच सूर झाले.
उद्दाम नाविकाने जोशात गायिलेले
ते गीत सागराच्या लाटात बंद झाले.
झाल चकोर आर्त त्रुष्णा तरी मिटेना
का चांद्णे शशीचे पुनवेत मंद झाले?
सांगीतले सखे तू जे गुज अंतरीचे
ह्रुदयात आज माझ्या ते बोल स्पंद झाले.

पूर

जलद भरूनि आले अंबरी गर्जणारे
खिदळत हसती त्या संगती वांड वारे
चमकत बिजलीचा शूल ये विंधणारा
अविरत झरती या मत्तशा तीव्र धारा.
 डम डम डमरूसा नाद येतो घनांचा
मरुतगण तराणा छेडती ताण्डवाचा
पडत झडत गाती व्रुक्ष पैशाच- गाणे
विखरुनि घर गेले,पाखरू दीनवाणे.
उसवत तट वाहे जान्हवी माजलेली
फुटुन बुडत जाते नाव ही गांजलेली
स्तवन्-कवन गंगे! ऐक या नाविकाचे
पळभर परिसावे बोलणे बालकाचे!
जिवलग मज होती, कोपली तीच भूते
विकल नगर सारे ग्रासशी तूहि माते?
कुठवर तगवावा जीव अंधारणारा
सदय बनुनि गंगे,गाठु दे ना किनारा!

श्यामा

श्यामा !
गोमतीच्या सावळ्या पाण्यात
चंद्रबिंब झुलावे तशी चाफेगौर
तू उतरलीस या नावात.
तुझे झाले दर्शन
लखनऊला ऐकलेल्या गझलातून,
नात्-कव्वालीतून्,'आरजू'तल्या साधनाच्या रूपातून-
अलिफपासून अलीफपर्यंत.
तू रहायला आलीस म्हणूनच
माझ्या मनाचा इमामबाडा झाला
जिथे अजूनही गुंजतोय
तुझ्या नावाचा पुकारा,आणि
त्याच्या प्रतिध्वनीतून प्रतिध्वनि...तून्...प्रतिध्वनि.....
ढासळलेल्या वर्षांच्या ढिगार्याखाली
तेव्हाचा मी केव्हाच गाडला गेलोय;
तू मात्र अजूनही तशीच आहेस माझ्या मनात!
माझ्या कडून आताही नि:श्वासांनी
का तुझ्याच कविता वदवून घेते आहेस?

माझा वेडा ग साजण

कुणी सांगितली मला त्याची प्रकाशाची खूण
तो आला भेटण्याला किर्र अंधार बनून.
कुणी सांगितले मला त्याचे श्वास ग नितळ
परि वेढले तयाने उधळीत वावटळ.
विस्कटून टाकले ग सर्व शिंगाराला त्याने
नेले वेळूच्या बनात मला भलत्या रस्त्याने.
कालिंदीच्या तरंगांनी माझे वसन फेडले
त्याच्या सारखेच मला पूर्ण निखळ गे केले.
माझा वेडा ग साजण्,त्याच्या सांगू नये कथा
त्याला जाणले पुरते तोच माझ्यात विरता.

हिंदोळा

जुना सुजाण पिंपळ
त्याच्या शाखेस बांधला
म्रुदु वेलांच्या दोरांनी
माझ्या जिवाचा हिंदोळा.
 हिंदोळ्याच्या झोळणीत
पहुडले माझे मन
त्याला दिशांच्या हातांनी
हळू झुलवी अंबर.
 वारा वहतो भोवती
गात हिंडोलाचे सूर
मन तरीहि बेचैन
आत कसले काहूर?
हाक आकाशाची येता
मनी उठती कल्लोळ
झोका उंच उंच जाता
कसा सावरावा तोल?

सरगम

कशाला शब्दांनो सतत भवती फेर धरता
मनाला येईना अथक असला नाच करता
रिकाम्या गाभारी अविरत खुळी ज्योत जळते
किती गाणी गावी,सरगम तरी शेष उरते.
    कधी माझ्या ओठी तरल हिरवी शीळ बनता
कधी श्वासांमध्ये मळभ-गहिरे मेघ भरता
फुलांसंगे काटे गहन तुमचे रान भलते
किती गाणी गावी, सरगम तरी शेष उरते.
      सखीच्या ओठांनी हळुच तुमचे बीज रुजले
तसे चंद्रानेही नितळ तुमचे प्राण जपले
 विराणी दु:खाची सुमन बनुनी स्निग्ध झुलते
 किती गाणी गावी, सरगम तरी शेष उरते.
उभी यंत्रे येथे चिरडत पदी सूर्-लहरी
मला नांदू द्या रे दगड बनुनी सुन्न शहरी
कुठे आत्मा गेला?विकल हळवे रक्त झरते
किती गाणी गावी, सरगम तरी शेष उरते

मधुयामिनी

मनात नभ दाटले झुळुकते निळी पालवी
तनूत मधुयामिनी मदिर पैंजणे चाळवी
 ललाट -कलशातुनी बरसती सुधेच्या सरी
उरात घुमते जणू स्वगत गातशी बासुरी.

अशात बघ लागले नितळ चंदनाचे दिवे
सुगंधसलिलासवे उतरले फुलांचे थवे
स्वरात हळु माझिया मिळव तू स्वराला सखी
रतीस्तवन ऐकण्या थबकली निशा ही मुकी.

तुझे अधर स्पर्शता वितळले विरागी धुके
उदास मन तोषुनी उजळले शशीसारखे
मिठीत तुझिया सखी गगन्-स्वप्न ओथंबले
दिशा सकल लोपल्या,क्षितिजही इथे थांबले.

रिक्त

काळोखाने जगत भरले,लोपल्या सर्व वाटा
कालिंदीच्या तरल लहरी शांतल्या गीत गाता
माझ्या गेही फिकट हळवा दीप एकांत भोगी
दारामध्ये अडुन बसला सावळा कोण योगी?

जे जे होते प्रियतम मला,त्यागुनी रिक्त झाले,
माझ्या भाळी निखळ उरले शांत आकाश काळे
चैतन्याचा कलश उपडा अंगणी सांडलेला
श्वासांमध्ये अधिर उडण्या पारवा थांबलेला.

देण्याजोगे जवळ नुरले,सोड रे हट्ट आता,
देहाचे हे वसन गळता काय येणार हाता?
देता देता गगन अवघे,सावळ्या,मीच झाले
झोळीमध्ये विकल तुझिया फूल घे वाळलेले.

डोह

अशा कातरवेळेला डोहाकडे जाऊ नये
 उंबराच्या पारावर दिवा तरी लावू नये.
पसरली डोहातळी उंबराची भुकी मुळे
वर झुलते फसवे काळ्या साउल्यांचे जाळे.
उंबराच्या पारावर किती पणत्या फुटल्या
डोह जाणतसे सार्या पोरी वाटा चुकलेल्या.
जरी विरागी उंबर्,त्याच्या पानांत साठले
गळे घोटलेले श्वास आणि निरोप गोठले.
डोहातळाशी जमल्या भोळ्या सासुरवाशिणी
त्यांचे डागल्याचे व्रण कसे लिंपणार पाणी?
सारे इतुके ऐकून तरी चाललीस पोरी,
ठेव काठावर आता पाळण्याची मुकी दोरी.

जळवंती

सखी सैरभैर झाली
जाणे कुठेशी निघाली
तिच्या संगती चालण्या
बाग रस्त्यावर आली.
   आजूबाजूच्या झाडांनी
    पानतोरणे बांधली
    सावल्यांची पायघडी
    वाटेवर अंथरली.
        नदीकाठावर तिला
         पक्षी एकटा भेटला
         गळ्यातला सूर त्याने
         तिच्या पायात बांधला.
सखी नाचाया लागली
सांभाळून तीच धून
पाणियाच्या तरंगाला
अंगाभोती लपेटून.
       जळी प्रवास थांबला
       नाच अंगात रिघला
       सखी होता जळवंती
       कोण शोधण्यासि आला?

रिक्त

काळोखाने जगत भरले,लोपल्या सर्व वाटा
कालिंदीच्या तरल लहरी शांतल्या गीत गाता
माझ्या गेही फिकट हळवा दीप एकांत भोगी
दारामध्ये अडुन बसला सावळा कोण योगी?

जे जे होते प्रियतम मला,त्यागुनी रिक्त झाले,
माझ्या भाळी निखळ उरले शांत आकाश काळे
चैतन्याचा कलश उपडा अंगणी सांडलेला
श्वासांमध्ये अधिर उडण्या पारवा थांबलेला.

देण्याजोगे जवळ नुरले,सोड रे हट्ट आता,
देहाचे हे वसन गळता काय येणार हाता?
देता देता गगन अवघे,सावळ्या,मीच झाले
झोळीमध्ये विकल तुझिया फूल घे वाळलेले.
********

नको लटकेच रुसू

नको लटकेच रुसू
ओठी मोहरते हसू.
कशासाठी अळीमिळी
गाली खुलतसे खळी.
डोळे जरी रागावती
पापण्या का बोलावती?
फुका मौनाचा पहारा
बोले वक्षाचा शहारा.
ऐक कानासि लावून
कांकणांची प्रेमधून.
खेळू नये उगा असा
लपंडाव जमेनासा.

आविष्कार

मी कवितेचा, कविता माझी, संगत जन्माची,
मला उभारी नित्य देतसे शक्ति शब्दांची.
दु:ख मनीचे वाहुनि नेती कवितेच्या ओळी,
सुख्-स्वप्नांची ह्रुदयामध्ये रेखित रांगोळी.
कल्पद्रुमाला फुले लाभती माझ्या कवितेत
किती तारका उदया येती शब्द न शब्दात.
प्र्भात वेळी निशा उषेची भेट जशी होते,
एक कविता मनी गोंदता दुजी प्रकट होते.